Kül - Ölümün Şarabı I Şiiri - Selim Azizi

Ben bu şiiri bir gecede yazmadım aslında. Bu şiirin her dizesi, uzun zamandır içimde biriken sessiz bir acının kırıntısıydı. Ama o gece… bir şey oldu. Bir şey koptu içimde. Bir şey çöktü. Ben uzun zamandır yanlış bir hayalin peşinden gidiyormuşum. Bunu kabullenmek kolay değil. Bir insanın kendine bunu itiraf etmesi bile acıtıyor. Çünkü sevdiğini sandığın kişinin, aslında hiç sana ait olmadığını görmek… sana değil hayaline bağlandığını fark etmek… çok ağır bir gerçek. Ben ona koşarken, o benden kaçıyordu. Ben geleceği onunla kuruyordum, o ise benden başka bir geleceğin hayalini çiziyordu. Ben yıldızlar kaydırıp gökleri ağlatıyordum, o tek bir bakışıyla omurgamı kırıyordu. Acımasız gözleri vardı… soğuk, taş gibi. Bir gün durup düşündüm: “Ben onun hayatında hiç var oldum mu ki yok olmaktan korkuyorum?” Ve o soru içimi yaktı. Şehrin içinde yürürken, insanlar yanımdan geçerken… Ben artık kendimi is kokusuyla kaplı bir harabenin ortasında gibi hissediyordum. Düşlerim yanmıştı. Umudum küle dönmüştü. Kendimi bile tanıyamıyordum. Bu şiir, işte o küllerin arasına çömelip kendime söylediğim sözlerin bir toplamı. Kendimi kaybettiğimi fark ettiğimde yazdım bunu. Birini sevdiğim için değil; sevdiğimi sandığım kişide kendimi kaybettiğim için. Yanlış bir hayalin peşinde koşarken, kendimden geriye ne kaldığını görmek acıttı beni. “Belki küllerin içinde bulurum,” dedim. Belki bir parçam hâlâ duruyordur. Bu şiir birine yazılmadı aslında. Bu şiir bir vedaydı: başka birine değil, kendime yanlış gelen bir versiyonuma. Ben bu şiiri, yıkıntıların arasında kendimi ararken yazdım.