Kül Şiiri - Sefa Çelik

Sönmüş bir sevda ateşinin külüyüm ben
Konu sen olunca yeniden yalım alaz tutuşan
Küçük rüzgarlara kanan
içten içe sensizlige ağır aksak yanan
Demir göğsüyle bu hasrete karşı koyan
Bir avuç külüm işte bir nefesine dağılan ve dağlanan...

Şimdi, gel dedirtme bana kendini
Kızıl gözlü büyücüler ve hacıyatmazlar çevrelemiş etrafımızı
Herkes yanlış da, bir tek ben doğru değilim elbet
Şimdi gel dedirtme bana kendini
Zehirli sarmaşıklar sarmasın bizi ve karanlık sokaklar.

En güzel çiçekler bataklığa sevdalı
Koparma
Koparmayalım solacaklar
Bırakma
Bırakmayalım
Yok olmasın gönlümün bataklığında ki sen
Solmasın azaptan bu sevda çiçekleri
Sahip çık ne olur
Yüreğim sana emanet

Şimdi bir rüzgar gibi cık gel uzaklardan
Kokun değsin yüzüme ekmeğime
Sarsın saçların gönlümü
Kenetlensin ellerimiz
Solmasın papatyalar ve susmasın bize dair şiirler yada adı her ne ise işte...

Küllerim yeniden alev alıyor sesini her duyduğumda
Kulaklarım da bir keyf û seyran
Dudakların da emanet bir gülümseme
Ağzından çıkacak her bir kelime
umut taşıyor uzak denizlerden
Cümle cümle
Seni beklemenin heyecanı
Güzel günlere olan inanç
Ve kavuşmak
Ve sarılmak
Ve kalbinin kalbime denk düşmesi
Sarması belinden
koklaması boynundan
Birbiri ardına gelen sen
hep sen
yine sen
Tümce sen
Bir tek sen
Yalnız ve yalnız sen

Heyecanımı bağışla
Konu sen olunca
Küllenen bir yangın yeniden başlıyor
Sesini duyunca
Kalbim göğsümün çeperinden taşıyor
Ben eski kafalıyım sevdiğim
Kusurumu hoşgör
Şimdi gel dedirtme bana kendini
Gel ömrümü gönlüne bağışla ...

Sefa ÇELİK