Kül Şiiri - Serdar Şimşek

Bana küllerimi verin
Her defasında gözyaşı ile sulanmasın toprağım…

Bana küllerini verin
Dualar okunup soğuk bir mermere yazılmasın adım...
Parayla ibadet edip ayin yapmasınlar üstümde…

Cesedimle sevişmesin kimse…
Ruhumla sevişecekse birileri
İşte o zaman küllerimden doğmuş olurum.

Bana küllerimi verin,
Verin ki rüzgâra karşı savurup
Her zerremle gökyüzüne dağılayım.
Yağmur olup, kendi coğrafyama karışayım…

Geçecekse üstümden
Maskeli çıyanlar, çıkarları uğruna bedenini satanlar değil!
Mevsimler geçmeli…

Şarkılar hep aynı mevsimde dile gelmeli…

Sonbahardan önce,
İlkbahardan sonra,
Vasiyetimdir küllerim
Külliyen yalan gelir yaşarken söylediklerim…

Bana küllerimi verin,
Bir cigara gibi yanıp, yârin dudaklarını öptükte sonra,
Ruhumun dumana karışıp, yüreğine hapsolduğunu düşlemem için
Bana küllerimi verin.

Her zerresine yayıldıktan sonra
Yar gibi yari terk edip,
Bir küllüğe kavuşayım diyedir bu sitemim…

Bana küllerimi verin,
Doldurun avuçlarınızı küllerimle,
Şimdi üfleyin…

Dicle ile Fırat’ın orta yerinde
Gökyüzüne doğru üfleyin…
Artık düşünmeyin beni
Ve hep aynı şarkıyı söyleyin
“kendine iyi bak beni düşünme su akar yatağını bulur”