Kül Şiiri - Necdet Bilirer

Sen deli kız...
Alevden bozma bakışlarından tanıdım seni.
O paramparça dağılmış yüreğini resmeden,
Uçsuz bucaksız mavilikleri andıran,
Mahzun gözlerinden tanıdım seni...

Yüreğimin kıyısına vurdukça o alevden bakışların;
Kül ediyor gelmiş geçmiş bütün telaşlarımı.
Usulca bırakıyorum kendimi alevlerin ortasına.
Yanacaksam seninle en delisinden,
Razıyım recmetsin beni bütün ilahi dinler.
Bir an bile seninle tamamlanacaksa eksik yüreğim,
Zirvesini bulmuştur hayat,
Kabulümdür gerisi ölüme koşar adım.

Var mısın deli kız...
Tutuşturalım seninle geceyi.
Kundaklayalım şu geçmişin müzesini bir kadeh şarapla.
Ellerim saçlarınla buluştuğunda,
Sevişmek nedir görsün bu koca dünya.
Dudaklarını her öptüğümde,
Küle dönsün geçmişin her acı hatırası.
Paslı yüzüme her dokunduğunda
Avuç içlerinin sıcaklığından
Kaynasın sönmüş bütün yanardağlar.
Bil ki üstümüzden uçuyordur anka kuşları.
İşte ben buna küllerinden yeniden doğmak derim.