Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Allah kitabında, 'kendine inanan ve yolunda ölenlere ölüler demeyin, onlar diridirler' ayetiyle, şehitliği, şehadeti tanımlıyor.
Rabbim bizleri gerçekten Rabbine inanan ve yolunda gidenlerden eylesin.
Rabbim bizleri gerçekten ayetindeki anlam ve ifadesi içinde dirilerden eylesin.
İnşaallah...
Döner döner, gelir gelir!
Hem de döne döne gelirler de,
Girecek bir iğne deliği olsun bulamaz,
Küffara uşak nadanlar!
ASİL YÜREĞİNİ SELAMLIYORUM.
MUHABBETLE.
TAM PUAN
çok acı allahım... ne acı..allah böyle acılara şiir yazdırmasın bizlere.. keşke son olsa ....
şehitler ölmez elbet
…anaların dualarında ne saf sedalar büyür
……ihanet derman bulmaz bu topraklarda
………”dur” diyecek bulunur bu meşum kalleşliğe
…………sen demezsen ben demezsem o demezse
……………tarihin altın sayfalarından
………………Kur’anla destur çekip şahlananlar gelir
USTA KALEMDEN BEKLENEN DİZELER TÜM KALBİMLE KUTLUYORUM TAN PUAN
şehitler ölmez elbet
…anaların dualarında ne saf sedalar büyür
……ihanet derman bulmaz bu topraklarda
………”dur” diyecek bulunur bu meşum kalleşliğe
…………sen demezsen ben demezsem o demezse
……………tarihin altın sayfalarından
………………Kur’anla destur çekip şahlananlar gelir...
DUR DİYEN ELBET OLACAKTIR ÜSTAD. BU HAİNLER ŞUNU BİLMEZLER Kİ BU MEMLEKETTE HER ŞEHİT BİN ASLAN DOĞURUR. ULUSÇA BAŞIMIZ SAĞOLSUN. AZİZ ŞEHİTLERİMİZİN RUHU ŞAD OLSUN. USTA KALEMİNİZİ TÜM KALBİMLE KUTLUYORUM. SAYGILAR...
utanmaz bir arsızlıkla devranın tellalları
…aslana kafa tutan şaşkın ördek gibidir
……bir kükrese aslan dağılır kanatları ....aslan elbet kükreyecek birgün,vardır bir beklediği belli ki...
sevgili İrfan Karapınar ,
yazdıklarınızı okurken gözlerimin yaşına mani olamadım..benim gözümün yaşı neki vatan ağlıyor,bayrak ağlıyor,toprak ağlıyor inanın.. can yitleri koynuna aldıda,için için ağlıyor toprak....((
kutlarım efendim... 10 tam puanımla destekliyorum..
saygılar...
HANDE
kalemin daim olsun irfan bey................
inanın diyeceklerim donuyor dilimde Türk halkının başı sağ mehmetçiklerin rahmeti bol geride kalanların sabrı bol olsun .................
müzeyyen başkır
Bir bayrak altında kardeşçe yaşamayı beceremeyenlerin hain oyunları birgün kendi ayaklarına bağ olacak...
Şehitlerimizin mekanı cennet olsun....
Değerli şiirinizi kutluyorum şairim...
SEVGİLER...
Ve albet Büyük Atatürk'ün yurttaş tanımı esasında kinleri , nefretleri ortadan kaldıracak kadar zengin ve anlamlı . Önemli olan o günden bugüne değişen uluslararası çıkar ilişkilerinde masaya yatırılan olmamak . Tüm bunlar dökülen kanların , ciğerleri yakan acıların bahanesi olmasa da, bütün paylaşımlar bu ateşi söndürmekten uzak kalsa da . Şiirinizi ve sağlam duruşunu kutluyorum sevgili İrfan Karapınar .
Bu şiir ile ilgili 15 tane yorum bulunmakta