Kuğu Şiiri - Mustafa Sevil

Sen ki bir kuğu gibi salınmaktasın yıllarda
İzleri sonbaharın, takılmış hep kanatlarında
Yüzündeki kırışıklarda akıyor deresi hüznün
Yaşlanıyorsun, her gün doğumunda biraz daha

Saklansa da hep o his, derinlerinde gözlerinin
Fark edemedim ne kadar acıttığını çaresizliğin
Durduramadığın şu zamanın saniyelerinde
Her gün daha da artan acısını o ezilmenin

Sen ki bembeyaz bir kuğusun hayatın akışında
Bir çiçek gibi gün gün soluyorsun oysa zamanda
Kayıp gidiyor yıllar, gölgesi gözlerinde okunmakta
Sürüklenip gidiyor güzel olan ne varsa, kanatlarında

Kalsa da her geçip giden günden güzel bir hatıra
Bilirim ki yetmez, vakit elbet ayrılığa ulaştığında
Sen ki en güzel şey iken gözlerimin görebileceği
Gün gün eksildi bak tüylerin, kopan fırtınalarda

Sen ki, gördüğü en güzel kuğuyken gözlerimin
Tutunduğu sonsuzluk hayaliyken düşlerimin
Gün gün soluyorsun işte sen de herkes gibi
Bir kuğu gibi, salınarak ortasında düşüncemin