Küfrüm Kıblegah Olsun Şiiri - Kemter Abdal

Meyhanenin kırık aynasında gördüm yüzümü:
Tükürük izli, alın yazım çamurla mühürlü!
Pîrim Tevfik’in neyinden düştüm yollara
Küfrüm aşkın mıhı, dilim melâmet bıçağı...

​Bir sahipsiz köpek uludu gece yarısı
Ben üfledim neyimi: Küfürle karışık bir “Hû!”
Sofular “şeytan işi” dedi, susturdular sesimi
Oysa: En hak dersim, küfrümün arkasında saklı!

​Doldur Sâkî! Bu demir lezzetli mey değil
Kınayanların gözyaşıdır mayalandırdığım şarap!
Kadehim çelikten, zehirin dibindeyim
Ölümü gülüşle içen meyhor-ı dîvâneyim...

​Eşikte yatan ite sordum: “Yol nereye?”
Dedi: “Pîr Tevfik’in küfrünü harf harf ye!”
Yedim küfrü, midemde yıldızlar kaydı
Melâmet kuyruğum, gökleri tırmaladı!

​Kemter Abdal’ım ben, neyzenin sır küpü
Üflediğim boru değil: Kırık hayatımın sesi!
Öldüğümde neyimi yakın meyhane külünde
Küllerimden üfleyin: KÜFRÜM KIBLEGÂH OLSUN!