Küfrüm Gider Şiiri - Mehmet Özsan

tek başına bir ömür yürüyüşüm meşakkatliydi
ah bu yorgunluğum hiç beklemediklerimin sırtını dönüşündendir
ta başına dönme isteğim korkakca
ne kadar saçma
geçmiş ola...
erdem kırıntısı kadar sıradan
her sabah devlet dairesinde duyduğum günaydınlar kadar yavan...
ah be atlantis
fi zamanının düşü
ne çok yalanlara inanıyorum
çöl atları bile çatladı akıllanmadım
sonra güneş
döndürmedin yüzünü bana
sırf bu yüzden
meydanlarda ölürken akan kanım böcek kanı gibi renksiz mi
kırmızı mıydı göremedim.
vıcık vıcık hüznümle her gün
gün batımında baktım sana...
anladımki yeni bir günü bekleme acziymiş içimdeki burukluk
sonra yıldızlar
onlar metropol ışıklarına bile yenik
yabanıl aklın uydurmasıdır parlayan yıldızlar.
baygın baygın onlara bakışım, sonsuz boşluk...
desene adam gibi geçmişi tenekeli dünyadan kaçıp gitme isteğimdir.
sonra kadınlar
aşk sarhoşluk
salıncak yeli
deniz dalgası gibi muhteşem
hayatın sillesini yemiş adam gibi
bir o kadar komik
elektirik yüklü bulutlar gibi
bir o kadar kaotik.
oysa ben saray döşeklerine tül asmaktaydım
inanmak zorunda bırakıldığım yalanlar için...
ah be memleketim
koca imparatorluktan kalan nadide çiçeğim
sıkıldın
bimez miyim hiç pespaye aşklarını
terane medeniyet muhhabetlerini
ruhani sapkınlıklarını
ecdada nankörlüklerini...
bilmesem kurtuluştaki cesaretini
eyüp sabrını
birde türkülerini senin
alayına küfrüm gelir
küfrüm gider...

mehmet özsan
ekim 2015/ eskişehir