Küfreden Yolcu Şiiri - Emrah Bayaz

Küfreden Yolcu

Bütün bedenine nakş olmuşlara inat yeni bir hayata başlayamamanın verdiği öfke ile
Yeni bir yola çıkmalısın.
İçinde yeşili barındıran ve sonunda senden de ölü bir denize çıkan patika yola...
Tepeye tırmanırken kavurucu sıcağa aldırmayacaksın mesela.
Yükünü yamaca, gözlerini uzaklaştıkça küçülen şehre dikeceksin...
Bir bakmışsın tepenin başında gözlerin uzaktaki asfalt yolunda.
Birkaç yudum su, iki kelam küfür ve yola devam.
Düşün, yürü ve durup seyret,sonra yine...
Bütün hayat da böyle değil midir zaten.

Yürüyorsun otostopçu, ensende sıcaklık önünde erimiş asfalt.
Her an biri duracak umuduyla,
Baş parmağın gideceğin yönde.
Zaman geçtikçe sabırsızlığın öfkeye dönmüş.
Bekle, umut et ve durup küfret ,sonra devam.
Yaşamın her anı da böyle değil midir zaten.

Bir de bakmışsın ki varmışsın bir yerlere,
saat kaçı kaç geçiyor belli değil önemi de yok zaten.
Atmışsın kendini denizin hışırtılı,tozlu sahiline.
Uzaklardan gelen bir yalnızlığın sesi.
Birikmişliklerinle bir şiir yazarsın...
Gün biter sen kalırsın.