İflah olmaz kalbimi aldım elime gidiyorum
Ardıma bıraktıklarımı neden göremiyorum
Götürdüğüm ne senden kalan bilemiyorum
İçimdekini haykırıp aklıma küfredemiyorum
Ucuza sattım sevdamı, nehrimi, sularımı,
Kovulduğum kapıda buldum ben kendimi
Yokuşlu yoluna serdim soluğumu
Dilimin haykırışına tutup küfredemiyorum
Buluta bakıp ağlasın diye umut edemiyorum
Kalbime gelenden demini bekleyemiyorum
Kıyamet kopsa senden gidemem diyordum
Ucuza gitti ömrüm zamana küfredemiyorum
Koşuşturmada ruhum bedenimle af diler
Çığlıklarım yükseliyor duyuramıyorum
Umut ektim yarına kalbim yaralı
Ufkuma doğmayan güneşe küfredemiyorum
Yükselişe geçemiyor diktiğim fidanlar
Yamuk yumuk inatlaşır gibi benimle
Kafayı yemekten bıkkınlık yetişmiyor
Delirmiş fikrime tükürüp küfredemiyorum
Yarına bakmadı gözüm kaldı dünde
Umudu kaybetti her bir gününde
Ölmeyi istemediği gibi aklıma da gelmedi
Ben kendi aptallığıma küfredemiyorum
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
