Küfre Düşmeden Şiiri - Şair Firuzen

Sözleri dost,yürekleri düşman bir bilinmez alemdeyim.
Tezatlığın baş gösterdiği,yalanın doğru bilindiği,
Sevdanın sellerini,aşkın küllerini kanatlarımla uçurduğum
Güneşin sıcaklığına, gökyüzünün saflığına sığındığım,
Yaradandan af dilediğim, iki nefeslik dünyada kimseyi incitmeden yaşamaktı riyakar yaşantıyı.
Karınca kadar çalışkan olmaya çalışmak;
arı gibi değerli bir besin koyabilmek adına,
bir kuşun yuvasına sahip çıkmasına, insanlık adına, bize verilmiş çeşitli çeşitsiz niğmetler uğruna,
küfre düştüm hayvanlardan hünersiz oluşumuza. Derde düştüm.Sadık olmayışa.İçi dışı bir olmaktı esasımız. Ne elde kaldı ne avuçta.Şimdi neyi bırakacağım? Yüreğimde kalmış zambak çiçeği, koparıp yolsamda tekrar yeşeren. Aklımda küflenmiş düşünceler, dışarı çıktığında zehirleyen. Umutsuzluğu umut saymayı herşeye rağmen becerebilen olmak adına; inadına istediklerimin ve inandıklarımın peşinden,her ne pahasına olursa olsun paralıycam bu ömrümü küfre düşmeden.