Küf Yosunu Şiiri - Hatice Arı

Benim adım Kara Deniz,
Adım çıkmış dertli deniz,
Ah bilseniz, bir bilseniz,
Dertler bende derya deniz,
Gemim mi battı dersiniz?

Bu da sağ kolum Marmara,
Bir ayağı Bandırmada,
Boğazı dilim ucunda
Altlı üstlü boğuşuruz,
Kuzuları değişiriz,
Yumşaktır huyumuz bizim,
Tuzsuzdur suyumuz bizim,
Peki derdin ne, derseniz
Derdimizi demek lazım.

Hamsilerim salkım söğüt,
Palamutum, mezgitim var;
Hem ürkektir, hem de çevik,
Kefallerim trilyonluk,
At ağını kaptan çabuk,
Çok açılma gelgitim var,
Dalyanlarım ağı yarar,
Söylüyorum, sana zarar,
Lezzetlidir beyaz eti,
Havyarı da etiketi.

Biraz tembel levreğim var,
Derin sularımda yaşar
Kaya ovuğ, batık kavuğ,
Yaşlanan ayırır yolu
İstersen ızgara yap ye,
İstersen buğuyu dene.
Damağında kalır tadı,
Bundandır ateş pahası.

Sardalyalar sürü sürü,
Orkinozum iri iri,
Yavrularım kışın yazın,
İşte böyle oğlum kızım,
Avlama vakitsiz onu,
Avlamazsan alın geri,
Döktüğün onca emeği.

Bana derler Rıza Kaptan,
Şu gördüğün eski takam,
Üç çocuğum, bir de anam,
Kimsem yok ki, arka çıkan,
Tüm ekmeğim Kara Deniz,
Vakitsiz de avlanmayız;
Lakin gene azdır avım,
Çöpünüzü akıtmayın,
Benim güzel yarenlerim,
Kuzu ölür, derya ağlar,
Dalgalar ciğerimi dağlar
Daha lafı uzatmayın,
Anam der ki, torunuylan,
'Rastgele kaptan! ' ardımdan.

Benim özüm Arı şair,
Sözüm şu meclise dair,
Yosun küf kokmuş, mavi kir;
Ne sen aç kal, ne kalemi kır,
Söyleneni görmez hakir,
Bilinçli insan gerekir...