Küf Şiiri - Hasan Turgut

Küflenmiş her söz artık,aşk dokumaz dudaklar.
Maskelere gizlenmiş gözler kaşlar yanaklar.

İçeriden pas yürümüş, he hali yalan tuzak,
Gözlerde kaybolmuş fer, muhabbet dostluk uzak.

Kalpler almış nasibi , yok sevdanın zerresi.
Soluk açıyor artık,güllerin de katresi.

Yüzde silik tebessüm, yüzler iyice solmuş,
Paslı aynalarda saklar, bezgin ruhlarla dolmuş.

Gönüller çürük olmuş, sararırmış solmuş eller.
Ne çabuk küflendiler , neler söylüyor diller.

Bir umut arar insan, arar eskilerden hal,
Yalancı gülümsemeler, dudaklar susmuşlar lal.

Çıkarlar ağır basmış, dostluklar hep satılmış.
Muhabbet sohbet vefa kenarlara atılmış.

Her bir yanı cerahat, pasla kirle örtülmüş.
Yaşarken ölmüşler de, hep yaşarken gömülmüş

Gözler bile küflenmiş, bakar kör olmuş beden.
Neden diyorum bu hal,anlamıyorum neden.

Özü kaybolmuş zaten, lime lime çürümüş.
Cesetten daha beter, kötü koku yürümüş

Yalana bin yalanı ekler sözleri küflü.
Eli ayağı dili dişi dizleri küflü.

Küf kokusu her yerde, çürümüş sevda izi,
Böyle yaşamak olmaz Mevla Hayr eyle bizi