Yatağımın ucunda duran sandalye
Kolundan kırıldı bugün
Üzerinde sen kokan çarşaf vardı
Penceremden sızan güneş
Yavaş yavaş siliyordu kokunu
Belli ki onun da takati kalmamıştı
Kafesteki kuş gibi, kanadı kırık
Üstündeki acizlikten
Önce, o atmıştı kendini
Sarmayacağım yaralarını, kırıp döküp
Gömeceğim bu şehrin en karanlık sokağına bembeyaz kefeniyle birlikte
Gazete asacağım pencereme
Küf kokan gazete
Baruta da acımayacağım
Meşeye de
Hızlıca yakıp hızlıca tutuşturacağım penceremi
Küf kokan perdemi
Ve sen kokan ne varsa
Küf kokacak.
Kayıt Tarihi : 6.7.2023 23:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!