Küf Şiiri - Ahmet Telli

Dipte: Acının ve can sıkıntısının
Boşluğun ve en beterin dibinde
Solungaçları tıkanmış bir balık

Ara sıra yokluyor cürufun içinde
Sınıyor kanattan ucuyla bir zoka
Hayat mı diyorlardı içgüdü mü ne

Sahi var mıydı. Üşeniyor artık
Düşünmeye o eski birzamanlar'ı
Zoka çekiliyor yukarı, bir umutla

Dipte: En dipte unutulmanın değil
Çekilecek en uzak kıyı budur diye
Üzgünlüğünden habersiz kalınsın

Son kabarcık da sönünce yosunlar
Kıpırtısız, öylece. Yüzey duygusu
Kaybedile kaybedile

Solungaçları tıkanmış bir balık
Unutuyor şimdi küfünü, küfrünü
ışıksız kalan bir dünyanın