Küf Şiiri - Metin Demircan

Zifirin batağında
Alevler içinde çaresiz,aciz
Beni fark etmeyen yüzlere bakıyorum
Sensizliğe Uyanıyorum
Şairi Ölmüş Bir Şiirin Buruk Mısralarında
Yazlara kar yağıyor kışlara güneş
Düşler gerçek, gerçekler yalan
Yitirilmemiş umuttan bahsediyor
Titreyen sesiyle

zamanın raylarında giderken lokomotif
ezildikçe demir,ezildikçe küf
sıradan gibi yaşamak artık ölüm lütuf
çıkıp gelsene kelimeler içinden

ömür denilen kavgamda
kırıldıkça kemik, kırıldıkça gönül
Eridi toprak aktıkça kan
Çekip kurtarsana beni bu bataklıktan