Küf Şiiri - Efsun Toprak

kırık kaldırımlar arasına düşürdüm tohumlarını ruhumun,
kanatları örselenmiş kuşlar gibi yalpalıyorum bak..
sen hala o pencerede bana bakıyorsun tek kelime susmadan
içinden küfürler, belalar döküyorsun üzerime;
saatler tedirgin,
saatler küflü...

yaprakları paslanmış demir çiçekleri ellerinin,
bir bir üşüşüyor gözlerime,en içine.

sen hala o pencerede ölümsüyorsun biz’li anıları,
resimleri hala aynı makasla buduyorsun bak.
ben ölüme yenilenmiş sürüngenler gibi kapında,
kendime dönüşüyorum yine, pencerenden korkarak..