Küf Şiiri - Yavuz Baki Dicle

Gece karası bir küf içim
Taşımaya yetmiyor özlemlerimi
Kanadından vurulmuşçasına çırpınıyorum
Zin bu vakit döşte ağrısına mem’i arıyordu
Ve çileli bir ırgat türküsü biliyordu(bilenmek) dudaklarında
Leyl düşüyordu umutlarına
Hep küf oluyordu içi benim gibi

Şimdi böbreklerim sökülüyor
Oysaki ne kaldı geriye
Her yanım gidişinle düştü
Hep küf oldu içim.

Bir bardak sensizlikte umut selini arıyorum
Hastane kapısına bir ecel toplandı çoktan
Bu türküm neye çare
Hep küf oldu içim.

Hayal gemisi battı artık
Kansız, ruhsuz cana döndüm
Mahşeri bir kalabalık toplandı çoktan
Bu feryat neye çare
Hep küf oldu içim…