Kudüs Rüyası Şiiri - Nurullah Arafatoğlu

Ninnilere kandırıldım, rüyalar alemindeyim.
Kudüs denilen diyârın,
seyrindeyim.

Kubbeler görüyorum, kevser kâsesi
endâmında güller, hârın efendisi
teller kıvrım kıvrım, uzar duvarlardan
esinlenmiş babasız bekleyen kızın saçlarından

Uykuyu unutmuş, dalmış uzaklara doğru
bir yatsı vaktinde, seherlere doğru
taşınmaz yükleri kaldıran yürekler var
acılar deryasına dalan çocuklar var

Doktorlar var gözlerinin yaşını yutarcasına sırlayan
bir ameliyat masasında aldığı uzuvlarını, uyuşturmadan
birazdan teslim edecek olan, dayanamayıp acıya, canını;
öz oğluna vermek isterken o mukaddes hayatını.

Üryan kalmış bedenler görüyorum
benim elbisem üryan, korkuyorum
başımı koyacak musalla arıyorum
musallaya hasret çocuktan korkuyorum

Seviyorum “Sen”i, dile getiremiyorum
sevmek uğurda can vermekse,
ölemiyorum.
bir devrime uyanmaksa,
ben hâlâ uyuyorum.