Toprağından aldığım güçle dururum ayakta.
Tutunurdum ellerine, kollarına.
Koşuşurduk seninle mutluluğa,
İnsanlardan saklanarak.
Bakışlarından hayat akardı,
Bedenimdeki damarlara, gözlerime.
Bir dünyamız vardı;
Seninle benim.
Gülerdik acırdık herkeslere
Ve kıskanırdık birbirimizi.
Neye bilmem, belki tanrıya
–Çünkü seni düşünürdü gelirdi aklıma-
Şükrederdim.
Meyveler vermeye başladım,
Dallarımı uzattım dört bir yana,
Ben annemi bile sende sevdim.
Seni sınırların içinde vardı,
Yaşamak varsa eğer.
Sonra sen sensiz kaldığını söyledin,
Beni sensiz bıraktın,
Kuşlar uçup gitti,
Son kelebek çoktan öldü.
Bir sürü böcek sardı bedenimi.
Köklerim söküldü toprağından,
Suyum bitti.
Yalvarmak ne kadar rezilse
Ağlamak o kadar rezil.
Git diyene kalacağım demek
O kadar rezil.
Kızmadım her ağacın doğal sonuydu bu.
Ötesini aramak kanunlara ters düşerdi.
Varlığında nefes alışımın ücretiydi bu.
Kırdın kollarımı, ocaklara attın;
Doğaldı.
Her şey iyiydi, hoştu ama bilir misin;
Senin topraklarında çiçeklerin ekiliydi,
Ormanların vardı.
Ama...
Ama benim Kudüs’ üm bir teneydi.
Kayıt Tarihi : 25.5.2004 18:51:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
