Kudüs Şiiri - Emre Koca

Üşüyen bir şehir var bugün
Her yer menzilin alabildiğine
Bir açık hava hapishanesi.

Şehir demek çocuk demekti,
Çocuksa Kudüs'tü,
Kudüs Mescid-i Aksa idi.

Bir şehir nasıl yetim kalırdı
Gösteriyordu çocuk herkese.
Babası daha bir saat önce şehadet şerbetini içmiş.
O'nun için baba demekti Kudüs.
Omuzunda uyuduğu dünyanın en güçlü siperi,
Yıkılmaz kalesi.

Bir ses yankılandı göklerde
Sende gel Cennet'ime
Kudüs demek Cennet demekti,
Cennet ise eşsiz bir şükür...
Ve şükretmek kavuşmaktı sevdiğine.
Çocuk, çocuk, çocuk...
Yüzüne annesinin toprağından çamur bulaşan çocuk.

Elindeki taş fil sahiplerini yok edecek Ebabil şiddetinde
Haydi çocuk sıra sende
Aç Cennetin kapılarını kendine...

EMRE KOCA