Kuduruncaya Kadar Ağladığım Gecelerde

HASRETE
BAĞLANMAK
NE DEMEK
SEN
BİLİR MİSİN
AŞK?

YÜREĞİNİNİN
BANA DÖNÜK TARAFIYLA
BİR BAK
BANA
AŞK…

Belki sonlandırmak isteyip de, sonlandıramadığım bir sevdayı yazdım ben…
Gelinlik giymiş, papyon takmış bir yaşam demetinde kalan anıları yazdım…
Kaldırım taşlarının soğukluğunun bir köşesine sığdırılan anıların,
saygınlık sigarası içilen, zamanlarını yazdım.

Ben bir kentin kör talihine kapılmış bir yüreğin vuruşlarını, hiçbir kuralsızlığa sokmadan koşuşmalarını yazdım…

Ne bir şehre kinlendim, ne de o şehirde yaşanan güzel aşkları kıskandım…
Varlığı ile yokluğu arasına sıkışmış mutlulukları, avuçlardan taşan aşkın,
kara duvak takmış başını yazdım… Herkes gibi…

Hiçbir şehirde kalmadı tırnaklarımın bir kısmı ve hiçbir kimseye kırgınlıklarımı yapıştırmadan veda zincirine bağladım kendimi… Şehrimin…

Unutulmuş sokaklara, kayıp adreslere uğurladım ben, ben olan beni…

KUDURUNCAYA KADAR AĞLADIĞIM GECELERDE,
ATLETİMLE SİLDİM BEDEN TERLERİMİ…

HİÇBİR KAYIP ADRES, BENİM BULUNAMADIĞIM YER OLMADI…

VE SOKAKLARA GÖMDÜM KİMSESİZLİĞİMİ…
Fermanları yazılmış kaybolmuş aşkın büyüsü belki de, bu son dediğim çizginin üstünde yalpalandıran beni.

Bana beni, kalın urganlarıyla bağlamak mecburiyetini
getirdi …

Hiçbir mektup zarfının üstüne pul yapıştırmadım ve hiçbir kayıp adrese mektuplarımı göndermedim. Sadece kalemimin ucundan dökülen son harfle bile, aradım kendimi.
VE SENİN YOLUNUN ÜZERİNE ÇİVİLER DÖKMEDİM AŞK…

Sen kutsal bir kelimeydin. Binlerce yıl seni ozanlar yazdı, çizdi, unutulman engellendi ve sen safsın….özgünsün… özgürsün…

Senin saflığın ki, her adresteki kapılarda numara oldu…

Unutulmayan adreslerde hep bir soru işaretin cevap buldu. Kaybolmadın…
VE SEN HİÇ MAHKUM EDİLEMEDİN AŞK.

BELKİ KİMSESİZLERİN AŞI OLDUN, BULGURU OLDUN SANA AÇ KOR BEDENLERİN…
VE,
Sensizlikte, kayıp haritalarda hep sen kaybolanların sol bedenlerinin yerindeydin.
VE HEP SEN SESLENDİN AŞK ÖLMEZ… DİYE…

Unutulmaksa, hep onun bir parçası, bir gün, bir gece hep bir yerlerden hep karşına çıkar… Ve kırık aynalarla bütünleşir.

Ve hep gecenin büyüsü olarak çıkar ve kendine hep, seni seviyorum dedirtirsin.

Bütün acılar ve çaresizlikler bir zincir gibi sırtında olsa da, sen kimsesizliğimin tek sahibisin.

Bütün sana ulaşan sıfatların tek sahibi sensin AŞK…

GİDECEĞİM BİR GÜN ELBET BEN BURALARDAN,
bakınmayacağını biliyorum benim için…

Aranmayacaksın beni,
hasreti bırakacaksın bana,
ama
hasret ve ben,
bir gün,
elbet, yok olacağız buralardan…

Duyacaksın,
üzülmeyeceksin,
biliyorum,
çünkü sen insafı terk etmişsin…

Gideceğim elbet bir gün buralardan,
kudura kudura ağlasam bile,
gidişime…

SEN ACI YAŞAYAN İNSANLAR İÇİN, AĞLAR MISIN?
Ben ağlıyorum…

Okuduğum hüzün yazılarını,
paylaştığımı zannederek, ağlıyorum…
Ortak zannediyorum kendimi,
düşünce gözyaşları döküyorum.
Azaltmak istiyorum acılarını,
kendiminkiler çoğalsa da.

Sen ağlar mısın,
benim için hiç ağladın mı,
senin için akıttığım yaşları düşünerek,
hiç benim için ağladın mı?
Hayır,

işte sana onun için insafını terk edensin dedim… AŞK…

Boş ver,
elbet benim için de ağlayan vardır…

Ne verirsen onu alırsın, bilmez misin…

HASRETE BAĞLANMAK NE DEMEK SEN BİLİR MİSİN AŞK,
YÜREĞİNİNİN BANA DÖNÜK TARAFIYLA BİR BAK BANA AŞK…
İzmir _ Çandarlı