Küçümse Şiiri - Werner Ostendorff

Bilmem nasıl başlasam, yazmak mıdır ruhumun ilacı?
Kiminle konuştuysam hissettiği tek duygu acı acı acı
Acıyı bildiğinizi sanıyorsunuz demek ne güzel
Bence o acıyı yapın siz öpüp başınızın tacı

Evet ben acı çektim diyemem ama çekeni gösteririm
Fakat keşke onları görmesem artık çünkü ağlayabilirim
Hayvanlara verdikleri değeri sokak çocuklarına vermediler
Sırf bu yüzden hepsini alıp ateşe atabilirim

Çoğunda huydur başkasını görmek hakir
Ceplerinde ne olursa olsun kalpleri hep fakir
Ya basit konuları dert edinip kendini çilede sananlar
Olsun yedikleri lokmaların hepsi zehir

Çocuğuna sonraki öğün verecek şey bulamayan anne
Çok zaman geçti babası gideli, kim bilir nerede
Ya çocuğa babasının gelmeyeceğini nasıl söyleyecek
Çarşafı başına örten gözü yaşlı hemşire

Bir fotoğraf görmüştüm bakınca dayanamam
Ölü bir asker ve üstünde ağlayan bir sıhhiye,Vietnam
Pusuda 40 arkadaşı son nefesini vermiş, adam perişan
Fotoğrafta bana bakan gözlerini hayat boyu unutamam

Burada istemiyorum kimseyi üzmek
Önemli olan büyük resmi görebilmek
Emin olun bu hayatta en güzel şey
Birinin sıkıntısını giderip mutlu etmek

Son sözüm, olursa benden başka bunu okuyana
Eleştirdiğim gibiysen çekidüzen ver hayatına
Yalancı aşklara üç kuruşluk hesaplara acı diyen sen
Git acı sandığın şeyi küçümse, örnek ol arkadaşlarına