Küçüktüm ve Büyüdüm Şiiri - Kübra Altay

Küçüktüm elimde oyuncak bebeğimle dünyayı dolaştım,
Koca evlerin koca pencerelerinden küçücük gözlerimle hayatı tanımaya başladım.
Sorular sordum hiç bıkmadan cevap aradım hepsine
Kimi zaman düştüm dizim ellerim kanadı ama iki dakika sonra unuttum...
Yaralarımla oynadım...
Dönen kaydıraklardan kaydım, salıncaklarda en hızlısından sallandım çoğu zaman...
Rüzgarda eşlik etti o günlerde bana.
Kuşları yakalamak için peşlerinde koştum.
Küçücüktüm ve küçük ellerim anca avuçluyordu hayatı,
Küçücüktüm ve parıldayan gözlerim heryere daha bir merakla dönüyordu...

Bazen korktum, her kokrtuğumda babama koştum.
Bilirdim ki her an sığınabileceğim bir limanım var.
Denize de düşsem elini uzatır çeker beni kendine hayata tutunmamı sağlayan babam var derim.

Ve
Büyüdüm meraklı gözlerim hala dönerken etrafta dünyada benim etrafımda döndü.
Aslında dünya mı benim etrafımda ben mi onun etrafında belli değil ama;
Sonuçta büyüdüm işte,
Kimi zaman ağladığımda üzülmesin diye saklasam da gözyaşlarımı babam yanımda işte...