Küçüktüm Şiiri - Alper Işıker

Küçüktüm, hem de çok küçük…

Hamurdan evlerim,
Tertemiz yüreğimle beslediğim umutlarım
Bir de o küçücük bedenimde
Annem ve babam için yer açtığım
Kocaman yüreğim vardı...

Küçüktüm, hem de çok küçük…

Çamurdan oyuncaklarım
Oyuncaklarımı paylaşacağım arkadaşlarım
Kirli yüzüm ve ellerim olmasına rağmen
Hayatın mide bulandırıcı gerçeğini
Görmeyecek kadar sevgi dolu bakan gözlerim vardı...

Küçüktüm, hem de çok küçük…

Hep çocuk kalacağımı,
Hiç yorulmak bilmeyen bünyemin böyle gideceğini
Ve hep başkalarının torunu olacağımı düşünecek kadar
Küçüktüm işte, küçüktüm...

Oysa ki küçükken ne çok isterdim büyümeyi
Ama şimdi bakıyorum da şöyle bir hayata
Keşke hep küçük kalsaydım...

Ve hep küçük kalıp, hayatın gerçek yüzünü görmeseydim

Her baktığım yer mavimsi, pembemsi ve yeşilimsi kalsaydı
Siyahlarla, grilerle boğulmuş hayatta ben de boğulmasaydım
Her şey gözüme toz pembe görünseydi

Gözyaşlarım olmadık şeyler için aksaydı
Canımı acıtmayan türden yani...

Ama hayat bu ya, herkes gibi bende
Küçüktüm…

Sonra mı! ..

Bak büyüdüm artık...

Oyunlar oynamıyorum ağlayarak
Yaramazlık ta yapmıyorum
Kızınca küfürler çıkmıyor dilimden sorgusuzca
Giysilerim de kirlenmiyor artık
Annem kızmıyor hata yapınca

Ve artık sığınmıyorum çocukluğuma…

Bak büyüdüm bende artık...

Komşuların ziline basıp kaçmıyorum
Camlara taş atıp ta kırmıyorum
Arabaların peşinden de koşmuyorum artık
Kavga da etmiyorum sokak ortasında
Susadığımda ağzımı çeşmeye dayamıyorum

Gecenin bir yarısı çığlık atarak uyanmıyorum...

Bak büyüdüm işte ben de artık...

Ne geçti elime büyüyünce
Dünya tersine mi döndü
Zaman mı yavaşladı
Üzüntülerim mi azaldı
Acılarım mı hafifledi

Yoksa kaderim mi değişti…

Bak büyüdüm artık “sende”...

Hayallerim sırtıma göçü yükledi
Gitmeler başladı haylaz yüreğimde
Bir garip hüzün sardı beynimi
Bir titreme var sanki sözlerimde
Kalemim yine geceyi bekledi

Yine seni sana yazdım şiirlerimde…

Bak büyüdüm yine...

Ben büyüdüm korkularım da büyüdü
Ben büyüdükçe yalnızlığım da büyüdü
Ben büyüdüm sevdalarım da büyüdü
Ben büyüdükçe umutlarım küçüldü
Ben büyüdüm nehirler küçüldü
Ben büyüdükçe kalbim küçüldü

Dünyalar küçüldü…

Bak büyüdüm ben biraz daha artık...

Ben küçükken ay da küçüktü
İki parmağımın arasına sığacak kadar
Güneşin gölgesi zannederdim geceyi
Annem bilmezdi bütün bulutların melek olduğunu

Kıskanırdı gökyüzü
Mavi gömleğimi,kadife pantolonumu giydiğimde
Gökkuşağını da çalıp ondan dolardım belime,

Oyunlarımdaki tek kahraman bendim
Ben üstlenirdim bütün rolleri

Büküp dudaklarımı üzülmüştüm
Bir gün hayat bilgisi dersinde
Yağan bembeyaz o karı meleklerin atmadığını öğrenince

Ay ışığı sanıp sokak lambasını
Hayaller kurardım küçük penceremde

Herkesin sahiplendiği o en parlak yıldız vardı ya hani
Geceleri uçururdum onu ben gümüş renkli uçurtmamda

Okuyamadığım her yazı kutsaldı benim için
Bilyelerimin üzerine yeminler eder
Gelecek zamanlı şiirler yazardım
Ben büyüyünce çocuk olucam baba diye…

Bak büyüdüm ben artık...

Büyüdüm de ne oldu sanki! ..
Ellerim boşluktan mı kurtuldu
Gözlerimdeki yaşlar mı kurudu yoksa
Yoksa yaralarım mı kapandı içimde

Hayır, hayır olmadı büyümek bana yaramadı…

Keşke çocuk kalsaydım da
Oyunlar oynasaydım ağlayarak

Uçurtmalar uçursaydım gökyüzüne
Kavgalar etseydim gururumla
Hayaller kursaydım büyümek adına

Keşke büyümeseydim de sevmeseydim
Acılar çekmeseydi yüreğim

Keşke büyümeseydim de
Yalnız başıma bir köşede silmeseydim gözyaşlarımı…