Küçüktüm
Küçüktüm, gece gizlice yorganın altından koynuna girerdim.
Şimdi o günler geliyır aklıma,
Sadece aklıma gelmiyor, gözlerimi kapadıımda
Kokunu bile duyabiliyorum.
Küçüktüm, bir resim yaptım.
Dağların arasından güneşin doğduğu bir resim.
Güneşin batıyor olabileceği ihtimalini hiç düşünmemiştim.
Yeni resmimi sana göstermek için odana girdim.
Sana seslendim 'Anne, anne...'
Sen beni duyamıyordun,
Bir elini göğsüne koymuş nefes almaya çalışıyordun.
Rengin tuhaflaşmış, gözlerin parlaklığını yitirmişti.
Resmim avuçlarımın arasından yere düştü.
Ağlamaya başladım, hemen yanına koştum.
Her tarafın buz gibiydi.
Küçücük ellerimle vücudunu ovuşturarak ısıtmaya çalıştım seni.
Sen hiç ısınmadın!
Evde acı bir telaş sürdü,
Ardından ambulansın siren sesleri ve çaresiz suskunluk.
Çaresiz suskunluk yerini,
Kapı arkasından dinlediğim acımasız bir kadere bıraktı.
'Geldiimizde yaşamıyordu, üzgünüm.'
Küçüktüm,
Nerden bilecektim bir günde büyümek zorunda kalacağımı,
Bir daha asla resim yapmayacağımı...
Kayıt Tarihi : 25.3.2007 18:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir sekiz yıl önce kaybettiğim annemi anlatıyor. O benim herşeyimdi ama artık yok. Yaşadıklarımı sözcüklere dökmek istedim.
Selamlar.
İsmailoğlu Mustafa YILMAZ
Bir meleğin sonsuz sevgisine vurulmuşsun
Hasret ve özlemiyle de yanıp kavrulmuşsun
Ona güzel yüreğinden dualar okunsun
Mevla'mın rahmetiyle mekanı cennet olsun
Anne sevgisiyle coşan yüreğinizin değerli kaleminizi gönülden kutluyor,ömrünüzce damlaması dileğiyle,saygılar sunuyorum.
Nerden bilecektim bir günde büyümek zorunda kalacağımı,
Bir daha asla resim yapmayacağımı...
yüğreğiniz dert görmesin...
selam ve saygılarımı gönderiyorum..
TÜM YORUMLAR (3)