Küçüklüğümü Özledim

Küçüktüm, şöyle böyle altı yaşında.
Anamın ütülediği mendiller sarkardı kuşağımda.
Cebimde bir avuç leblebi şekeri,
çiğnenmiş sakıza bulanmışlardı
rutubetli birazda.

Tahtadan tüfekler yapardım,
Hani ya, Sezar’a bile şapka çıkartırdım.
Ben büyüdükçe küçülen bir paltom vardı.
kumaşı solsa da beni sıcak tutardı.

Tatlı kardeşim hiç ayrılmazdı,
ardım sıra gezerdi.
Arada bir tökezlenip düşse de
işte o, benim emir erimdi.

Gelincikler sarardı bahçemizi
İlkbaharın sıcak müjdecisi
Kırmızı kar kümeleri gibiydi.
Kuyudan yer yer bir senfoni sesi
notasız, dağınık vıraklama nameleri...
Erkek kurbağaların serenatları
gece yarısı partisi

Arada bir kavga ederdik mahalle çocuklarıyla.
Atiye hanımla iğneci Hafize teyze
dışarı çıkarlar,
önce kızar sonra kovalardı bizi
“eviniz yok mu sizin?
hadi bakim, aaaa! ...”

Bakkal Faik amcayı uykuda yakalardık,
leblebi tozlarını aşırırdık.
Hani o da pek ses çıkarmazdı,
sevinsin çocuklar der, susardı.

Albay emeklisi baytar amcamız
uzaktan görününce,
toplanırdık hemen sessizce
ve tek sıra dizilirdik.
Emirler verirdi ciddi ciddi,
Ardından tekmiller alırdı.
Sert görünürdü bir an, sonra gülerdi.
Sevgisini göstermek için bize,
leblebi şekeri verirdi.
Sonra her zaman yaptığı işe koyulur
uzanırdı mezarlığa doğru.
Öğrendim daha sonra orada yatanın
karısı olduğunu.

Derken öğlen saatinde
bir bir belirirdi mahalle sahnesinde
paçacımız, kalaycımız, bileycimiz, yoğurtçumuz, kumaşçımız...
direkler arası kumpanyası yaşatırlardı.
Küçüktüm, büyüdüm.
Özledim küçüklüğümü,
özledim saflığımı,
kirli tırnaklarımı,
yırtık pantolonumu,
kurtlu asma fidanını,
özledim göçmen Arif agayı,
burunsuz kavalcıyı.
Özledim eski günleri
ve o günlerin sevgisini,
özledim ben, küçük ben’i.

12 Nisan 1993
Çengelköy