Küçükken Şiiri - Yunus Güngör

KÜÇÜKKEN

Böyle sakin durgun olduğuma bakma
Küçükken çok yaramazdım
Az mı gelmedi konu komşu kapıya
Çok vardır cam pencere kırmışlığım

İçim kıpır kıpırdı yerimde duramazdım
Hep çekerdi yasaklar ilgi alanımı
Az koşmadı peşimden abilerim amcalarım
Bi şekilde çocukca acıtırken canlarını

Ee cezasız kalmıyordu tabi bu yaptıklarım
Ben de az dayak yemek yemedim ha
Çimdik tokat bolca aldı nasibini vucudum
Ve annemin meşhur terliği patlarken kafamda

Belki küçük sümüklü çocuktum ama
Aşkı daha o yaşlarda bildim
Ü ile başlayan bir kız vardı yakındı evleri okula
Binbir mutlu olurdu onu görünce çocuk kalbim
Güzellik kavramını tattım ben ilk kez onda
Ne şirin seydi ilk kalp ağrım çocukluk sevgim

Sayılmazsa çapımdan büyük yaramazlıklarım
Misket çalmaktı hani en büyük günahım
Yoktu içinde siyah gri tonlarım
Süt gibi bembeyazdı kirlenmemişti ruhum
Vardı ne kalp kırmışlığım ne de can yakmışlığım
Kötülük bulunmazdı masmasumdu tüm duygularım
Ama büyüdükçe daha bir kirlendim durdum
O masum lekesiz tertemiz çocuk değildim
Çok özledim Ne güzeldi çocukluğum
Ahh keşke hiç büyümeseydim
...... Yunus güngör....