Küçük,Yetim Bir Kız Tanıyorum İstanbul'd ...

Yetim bir kız tanıyorum istanbul’da..
Saçları örgüsüz,dizlerinde yara izleri..
Yeni Cami’nin soğuk,taş merdivenlerine oturmuş,
bakışları kanat seslerinde güvercinlerin.
Burnunda gevrek simit kokuları...
Karnı aç,
belki üç beş lokma ekmeğe muhtaç...

Yetim bir kız tanıyorum İstanbul’da...
Galata’nın kalın demirlerine yaslamış başını,
denize bakmakta..
Küçücük parmaklarında kir,
alnında hüzün,
zamanı çalmakta hayattan,ya da zaman onu çalmakta...,

Bir küçük kız tanıyorum İstanbul’da,öksüz...
Kadıköy vapurunun arka güvertesinde yalnız...
Kendince şarkılar mırıldanmakta köpüklerine dalgaların...
Ufuk çizgisinde bakışları,
gökyüzü ile denizi kardeş sanmakta...

Küçük bir kız geziniyor uykusuz gecelerimde...
Ter kokulu,köhne bir otobüsün kirli arka camına dayamış alnını,
akıp giden kaldırım taşlarını saymakta...
Ve kim bilir hangi dünyalarda dolaşmakta? ...
Kalabalık gölgeler adım adım büyümekte,
kaplamakta karanlıklar küçücük hayatını acımasız...
Göztepe’de,karanlık bir sokakta kayboluyor,
yırtık pabuçlarıyla çabucacık...
Ne bir şefkatli baba eli var saçlarını okşayan,
ne de bir ana kucağı, sıcacık! ...

Bir yetim kız tanıyorum İstanbul’da! ...
Karanlığına inat,
beyaza boyadığı odasında
yıldızları toplar eteklerine bir bir yalnız gecelerde gökyüzünden...
Ay sırf onun yüzünden gelir oturur karşımıza...
Deli rüzgarlar onu dinler,
sessizce esişi onun yüzündendir.
Kimsesizliğine doğar sabahları güneş...
Kara gözlerinde iki damla yaş...
Tek başına,
başlamakta kadersizlikle savaş...

Küçük bir kız tanırım İstanbul’da! ...
Mangal kadardır ufacık yüreği...
Belki açtır,soğuktur belki geceleri bahar sonlarında?
Tutacak bir eli,yaslanacak bir omuzu yoktur keder rüzgarına kapıldığında? ..
Ama yine de gül desenlidir geceleri...
Küçük,yetim bir kız tanırım İstanbul’da,
yağmur altında dolaşan bazen yalınayak...
Sıcacık yuvamızda mesutken bizler,
o gözyaşlarını gözlerden,yağmur damlalarıyla gizler...
Küçücük,yetim ve öksüz bir kız tanıyorum İstanbul’da...