Küçük Serçe Şiiri - Hacı İbrahim Sağır

KÜÇÜK SERÇE

beş kardeşin en küçüğü imiş küçük serçe
sığmaz olmuşlar küçük yuvaya biraz büyüyünce
sıkılmış; olmaktan her zaman küçük
demelerinden sağa git küçük; sola çekil küçük
büyümekmiş hayali kendi ayağı üstünde durmakmış emeli bir an önce
terkedivermiş yuvayı ansızın biraz palazlanmaya başlayınca
henüz anası ona uçmasını bile öğretmemişken
atlayı vermiş yuvadan birgün sabah erkenden
azar azar kanat çırpmalarla yol alabiliyormuş
kanadı varmış ama kullanamıyormuş
acıkmış konmuş bir çalının dalına
nasıl karnını doyursa da devam etse yoluna
ne yenir ne içilir bilmiyormuş doğada
anacığı getirirmiş hergün böcekleri, tırtılları yuvada
bir tırtıl görmüş ağacın bir yaprağında
uçmaya çalışmış ona doğru ama tırtıl başka bir kuşun gagasında
düşünmüş; tırtıllar hergün yanıma geliyordu
anacığım tüm gününü bizim için heba ediyordu
bilemedim anam kıymetini senin yerin başkaymış
anlamış hatasını ama geriye dönmeye çekiniyormuş
varmış düşe kalka bir harmana
düven sürüyormuş bir çocuk atıyla döne... döne
giderken; buğday tanelerini görmüş bir kalburun altında
gözünün önü kararmış sanki bir gölge oluvermiş üzerinde
görmemiş bile kalburun altındaki çöpe bağlı ipi tutan çocuğu
büyük bir karakuş jet hızıyla kapmış küçüğü
karakuş uça uça varmış kendi yuvasına
küçük serçeyi öğle yemeği diye sunmuş yavrusuna
"aaah" demiş küçük serçe keşke küçük kalsaydım
küçük deselerdi bana; anamın gardaşlarımın yanında olsaydım
dursaydım küçük ama sıcak yuvamızın bana düşen parçasında
yem olmazdım o zaman bir karakuşun pençesinde

Hacı İbrahim Sağır
8 Aralık 2009