Küçük ruh Şiiri - Hakan Erkaya

Döküldü toprağa bir damla,
Kor ateş gibi yaktı küçük ruhu.
Boğulurcasına çırpındı yaşlar içinde,
Önce yüzden süzüldü bu asi gözyaşı.
Yürümek zor geldi yaşlarla,
Batağa girmiş gibi çıktı içinden.
Açtı gözlerini nemli bir duyguyla,
Yoksa ağlıyor muydu küçük ruh?
Karanlığı ve ateşi ardında taşımış,
Bir insan hüznüydü üstündeki yaş.
Üst üste binmiş yüklenmiş,
Derin acılarla düşmüştü üzerine.
Bir cenaze töreni havası gibi,
Ceset durumu olmayan küçük ruh…
Şaşkınlığa fırsat gelmeden,
Yandı alevlerde karalar içinde.
Sırlar arasında kaybını gizleyen,
Tüm felaketleri başına geçmedi.
Siyahların alev almasını görmemek,
Kaçmak,buluşmak doğan güneşle.
Yeni bir hezimettir doğan gün,
Yanıyor otlar,çiçekler alevinde.
Isınıyor her yeri cehennemin kuyusu gibi,
Alevleri bir anda unutup,sarıldı karalara kefen diye.
Açmak ta istemezdi yanan gözlerini,
Vermişti artık küçük ruhunu…