Küçük Mutluluklar Yağmuru

Sabaha karşı küçük mutluluklar taşıyan
bir yağmur yağıyordu
aklı inkâr eden kör bir uyanışla arıyordum
onu içi boş düşlerde
oysa bir intihar gibi kendi kendine boğuluyordu hayatın anlamı
toprağa karışan yağmurun unuttuğu
o mutlu su birikintisinde
sızlanıp duruyor şimdi büyük insanlık anlamsız bir
hayata
Tanrı’nın evleri sonu gelmez ağıtlar içinde kendini
tüketiyor
kaybedenlerin acınası çaresizliği kaçıp giden alın
yazısını arıyor
dünya yine dönüyor yine bir yüreksiz kadar umursamaz
yeni bir arayışın umutsuz bakışlarından kaçıyor
anlamsız hayatlar
kendine küfürler eden bir günahkâr yakaladığı geçmişi
değiştiriyor
vakti gelmiş bir ihtiyar zamanı ellerindeki torbaya
saklıyor
günü geçmiş iki aşık hala ağlıyor yitirdikleri aşkın
yasında
kasıklarındaki incecik sızılarla kıvranan geç kalmış bir
bakire
bedenini durmadan şehvetin ebedi kuyusunun içine
atıyor
kimsenin umurunda olmayan yalnızlık umarsızca
saklanıyor
kuytularda becerilen bir gecenin korkudan çıldırmış
koynuna
ışığını bir kadının ıslaklığında unutan güneş artık sessiz
yeni gün umarsızca sıranın ona gelmesini bekliyor
anlamsız bir hayatın içinde ışıksız ve kimsesiz
ve sen yaşamını boşa harcayan faydasız insan
yüzüne yapıştırdığın çamur kadar yapışkan keder
üzerinden dalga dalga yayılan nefret
dudaklarındaki Tanrıya isyan eden haykırışlar
bitirdin tükendi işte hayat denilen emanet
bırak kendini artık ecelin huzurlu ellerine
karanlığın acı bir soluğu olsun son nefesin
can versin mutsuz bir kadının kırılgan düşlerine