Küçük Moskova Şiiri - Gülbey Yılmaz

Gecelerin bombası yıktı sessizliği
Üzerimize yıkıldı,sanki ülkü evi
Kıpırdamak ne mümkün,söndü ışığı
Gözlere perde indi,Küçük Moskovada

Arıyordum abim seni, kurşunlar yağıyordu
Ortalık zifir, bir gece bir gündüz oluyordu
Bozkurtlar zalimlere, yine meydan okuyordu
Küçük Moskova adındaki, bu namlı şehirde

Beklemek sözü, hep zirvedeydi
Gidenler, zor geri gelirdi
Dillerde her daim tekbirler
Dillenirdi,Küçük Moskova adlı şehirde

Yiğitler hep cesur ve mertti
Türklük ve İslam tek dertti
Yumruklar hep sıkılı ve sertti
Yamandı civanlar küçük Moskovada