Küçük Küçük Evcikler Şiiri - Mehmet Çiftci

Sıra sıra dizilmiş küçük küçük evcikler,
Her birinin içinde bir insan yatıyormuş.
Sorsak şu yatanlara acep ne diyecekler,
Sıraları gelenler oraya gidiyormuş.

Kahkahası çınlattı yer yüzünü bir zaman,
Gün oldu öfkelendi kırdı tabak çanağı,
Çığlık attı sevinçten dar geldi ona meydan,
Zaman oldu hüzünlendi giyindi keder ağı.

Dünya onundu sanki sevdiğiyle vuslatta,
Hasreti de yaşadı yudum yudum ağulu,
Aklına hiç gelmedi olmayacaktı mevta,
Hep başkası ölecek onun gözü buğulu.

Büyük hayaller kurar hedefler belirlerdi,
Çalışır didinirdi ona kavuşmak için,
Her arzusu tam olsun, mükemmellik isterdi,
Adım adım her şeyi alıyordu bir biçim.

Azrail çıkıverdi karşısına aniden,
Hesabında olmayan ziyaretçi idi bu,
Düşünmedi hiçbir gün işleri tam bitmeden,
Gidilir mi dünyadan kökleşmişti bu duygu.

Ama işte gerçekti sıra ondaydı şimdi,
Can meleği işini yapacaktı sormadan,
Güzel güzel yaşarken can vermek çok elimdi,
Düşünmeye vakti yok ne olacak sonradan.

Hayat bitiyor böyle hazırlıksız, zamansız,
Sonu gelir yaşamın hayalleri bitmeden,
Biri yakandan çeker biri iter apansız,
Bazen uyurken gelir bazen uyku tutmadan.

Mahkemeler kadıya mülk olmuyor işte bak,
Her biri bize ibret şimdi burda yatanlar,
Malın mülkün servetin başkasına kalacak,
Böyle demek istiyor üstünde ot bitenler.