Küçük Kız Çocuğu Şiiri - Dilara Yıldırım

küçük bir kız çocuğu
biraz ağlak,biraz yalnız...
sesi çatallaşmış
gözleri bulutlu...
bir zamanlar... diye cümleler kuranlara
bakıyor şaşkın gözleriyle...
bir zamanlar diyor sonra içinden
gerisi gelecek belki ama
yutkunup susturuyor içindeki sesi...
oysa aklından geçenleri durduramayacağını
bilemeyecek kadar küçük daha.
''anne'' diyor
boş bulunarak...
sonra doluyor gözleri
peki ya ''baba''...
bu defa bir bir süzülüyor yaşlar...
''köpeğim? ''
sanırım oda yok.
peki ya ''o''?
evet ''o'' da yok...
dizleri üstüne çöküp bir duvar kenarında
boncuk boncuk gözyaşlarını siliyor...
herkes nerde diye bağıracak gücü yok
biraz ıslak saçlarına dokunuyor...
ellerinin ısındığını farkediyor.
demek ki o kadarda üşümüş!
doğrulup ilerdeki minicik ışığa doğru
ufacık adımlarıyla gitmek istiyor.
sanki sırtına çöken bir yük varmış gibi
çivilenip kalıyor...
gözlerini açtığında uyanacağı bir rüya olmalı bu
hatta kabus!
her saniye dahada hareketsizleşiyor.
biraz ıslak
biraz sarhoş
ve oldukça üşümüş gözleriyle etrafa bakıyor
bakışlarının dahi ağırlaştığını fark edip
yumuyor gözlerini...
birdaha hiç açmamak üzere...
ve bir çift göz açıyor perdelerini hayata...
içinde bir sızı
biraz acı,biraz buruk...
işte o an anlıyor
içinde ölen bir çocuğun cenazesi bu
avuç içlerinde biriken
insanlık yoksunu canlılardan biraraya gelen kuyruk...