Küçük Kıyamet Şiiri - Kayra Arda

haleb’e sis çökmüş duman yükseliyor
ölüm karası küller çiçek tozu misali
bir o yana
bir bu yana
savruluyor
bağrında feryatlar duyulmaz olmuş
ateş kızıltısı gözlere bir korku
bir keder
bir öfke dolmuş

kovan kovan rahmet yağıyordu haleb’e
kimseyi es geçmiyordu
kadın, yaşlı, çocuk, talebe

kaçabilenler çoktan kaçtı
kalanlar ellerini duaya açtı

bu akıl almaz hengâmesinde savaşın
insanlar derdine düşmüş
bir parça ekmeğin, aşın
öte yandan yas tutarlar arkasından
toprağı kucaklayacak
sayısız naaşın

küçük mehmed de canının derdindeydi
belki on bir, belki on ikisindeydi
duymuyormuş gibi davransa da
top tüfek sesini
yüreği pekiyi bilirdi
zulme ve haksızlığa
karşı gelmesini
akşam oluyordu eve dönmekteydi
sokakta sessizlik sürmekteydi
güneş ufukta perdelenmekteydi

bir ses duydu az ötede
dönüp bakmadı arkasına
erkeklik var ya serde…

kaşla göz arasında
gölgeler belirdi köşede
mehmed istifini bozmadan
devam etti yürümeye

biliyordu tanıyordu bu sesleri
zulüm kokardı nefesleri
çok uzun zaman önce
açılmıştı kafesleri

mehmedim bilmez misin
bu hava, gürültü, bu koku
birer alamet
bu bir savaş değil
küçük kıyamet

bağırışlar, çağırışlar
birbiriyle boğuştu
sükûnet sustu
namlular konuştu
halepte bir ateş bir kıvılcım
sönmemek üzere tutuştu

ayakta durmakta zorlanan evlerin
kurşun delikleriyle mühürlenmiş
gri beton duvarlarına çarparak
zavallı mehmed’e doğru
ilerliyordu o kulak parçalayan ıslık
kesilen solukların ardından
incecik bir toz bulutundan
ve titreyen körpe bir bedenden
başka bir şey gözükmezken
intihar karası güz bulutları
ölüm sokağına akın ediyordu

zavallının gözlerine
perde perde ağırlığı çöküyordu
bedenine ait olmayan bir parçanın

yavaşça başını öne eğdi
kireç gibi solan yüzü
soğuk kaldırım taşlarına değdi

akşam usul usul haleb’e iniyordu
toprağına kan kokusu siniyordu
anasına sözü vardı mehmed’in
ölmeyecekti
babasının yolundan gitmeyecekti
ölmeyecekti
ölme
öl
-dü
…
ve ardından yeniden
sessizlik hüküm sürdü