Küçük Kıyamet Şiiri - Eymen Erdem Akça

Kıyâmet-i suğrâlar harap eder gönlümü
Ruhumda hüzünlerin nokta nokta izleri
Ayrılık mevsimleri hoş gösterir ölümü
Acınacak haldedir sevgi kimsesizleri

Ellerimde karanfil gidiyorken yârâna
Gözlerim etrafımı tarıyor kare kare
Selâmın huzûrunu yüreğinde duyana
Sümbül kokan sükûtun ağlayışı âvâre

Ne pespaye dikenim güllerin ortasında
Revâyih-i tayyibe yayılırken cismime
Öldürücü bir bakış ömrün son kertesinde
Siniyor belirsizlik mühürleri ismime

Kahır rüzgârları mı beni böyle sarsıyor
Suskun duran çiçekler cezbelere kapılmış
Çile dolu mevsimler gurbetleri asıyor
Kurb-u huzûr-u Sultan ateş içre yapılmış

Rağbet ü rehbet cânı kalâklara atarken
Ben bir derbeder hissin esîri oluyorum
Günâhın dikenleri kalb evime batarken
Nokta tecellilerde Zâtını buluyorum

Her varlık bir pencere misali açılıyor
Senin o nihayetsiz nurlar dolu hüsnüne
Kurbetinin nârından hep ah'lar saçılıyor
Bu son akşamı olsun ayrılığın yümnüne

Çağır akıp giden o ebed kafilesini
Duyalım dillerinden o Ma'şûkun adını
Seyr-i âfâkî içre hakk nuru hâlesini
Temâşâ ezvâkında silsek dünya yâdını

İçim-dışım Sen olsa, Senle dolsam Sevgili
Dergâhının en âdi hizmetkârı benim yâr
Senin için açılsam, Senle solsam Sevgili
İşte o dem olurdum ebedî bir bahtiyar