Küçük Kıyamet Şiiri - Yavuz Gürsoy

Gün geçer,peşinden çöker karanlık.
Bize düşer cümle hüzne vesayet.
Büyük sözler dile gelir bir anlık.
Şairane işlenmeli cinayet.

Kalp kırıktır,gönül evi virane.
Her anıda bir değişik terane...
Gam söz alır,bu ömürde kira ne?
Ömrümüze göz koymuştur melanet.

Yıllar sonra kalem elden tutmuştur.
Yıllar onu acıyla avutmuştur.
Annesinin yasını da tutmuştur.
Tükenmiştir sabır ile metanet.

Hüzne meftun olduk da artık yetsin.
Ey yalnızlık ne belalı ziynetsin...
Canı yanan can yakmaya ahdetsin...
Bilesiniz,kopmaktadır kıyamet.