. Bir şehri terk ederken yağmur yağarmış, şehirde seni bırakırsa eğer. (*) Hüznün kendince bir kokusu vardır. İşte gökyüzü öyle kokarmış. Gitmene göz yuman bir şehre döndüğünde yollar asla aynı olmazmış.
. Gittiğin zaman dönmemek lazım bazen geriye. Bırakılan geride kalmalı gidişin manalı olmalı. Bu yüzden bırakıp gidemem ben hiç. Veda etmesini bilmem. Geçmişimle birlikte yaşar geleceğimi ihmal ederim. Geçtiğim her şehrin ardından arkamda iplikler bırakırım ki dönüş yolumu bulabileyim. Terk etmiş olmayayım. Dönmeyecek olsam bile ne önemi var? Önemli olan bırakmamak, sahiplenmek. Bir mazlum şehirde senin cadden, senin sineman, senin dürümcün bulabilmek bir gün dönersen.
. Sevgililerde şehirlere benzer aslında. Şehirlerde kadınlara… Mesela İstanbul bakışlarından mazide ne güzel olduğu okunan, yaşı geçmiş bol süslü bir fahişe gibidir benim gözümde. Geceleyin ışıl ışıldır, gözlerini kamaştırır. İşini bilir sohbeti iyidir. Ah birde alkolle yan yana İstanbul gibi yâr var mıdır? Fakat sabah olup koynunda gözünü açtığında, çökmüş bir kadın bulursun yanında. Gözlerinden mazide ne güzel olduğu anlaşılan. Çok gerçektir İstanbul ve çok masal.
. Ama onu düşündüğümde daha çok Yalova gelir mesela aklıma. Gül bahçelerinin arasında küçük bir sahil kenti. Rüzgar Kocaeli’nden eserse denizi kirli, Çınarcıktan eserse mis gibi. Deprem korkusunun sindiği felaketi kapıda bir masum şehir ama daha çok güneşin muhteşem bir kırmızının üzerinden battığı bir sığınak gibi.
Bir aşk kadar zehirli,bir orospu kadar güzel.
Zina yatakları kadar akıcı,terkedilişler kadar hüzünlü.
Sabah serinlikleri; yeni bir aşkın haberlerini getiren
eski yunan ilahelerinin bağbozumu rengi solukları kadar ürpertici.
Öğlen güneşleri; üzüm salkımları kadar sıcak.
