Küçük Kadın Şiiri - Soner Kadir Demiröz

Nerede başlamıştı bu savaş Nerede yenildim sana böyle. Ne zaman güçsüz kaldım bu kadar? Dönüp bakmaya korkar oldum maziye beni sevmeyen seni görürde yine yıkılırım diye. Sahi sen hiç sevdin mi beni? Hiç ağladınmı benim için? Hiç kaldınmı soğuklarda? Hiç kırıldımı parmakların duvarlarımı yıkmak için? Sen hiç gördün mü beni karanlıklarda ışımğım olduğunu bildiğin halde? Sana soruyorum küçük kadın? Sen hiç aşık oldunmu bu adama? Susma söyle daha kaybedeceğimiz ne kaldı elimizde? Ben yokum artık küçük kadın. Geride bıraktıklarım için kızma bana, pek temiz bir şey yok aslında. Benim olmayan sen ve yaşan bir ölü bırakıyorum sana. Unutma hatırla ama ben sessizlikten donarken senin bensizliğe attığın o sıcak kahkahaları. Bir oda bırakıyorum sana küçük kadın,odada külü tablada dumanı üstünde bir sigara. Duvarlarında kırık çerçeveler içinde sararmaya yüz tutmuş resimler. Baktıkça onlara anla bir resimle nasıl aşık olurmuş insan insana. Ve anla bir insan nasıl yaşar kokusu, teni gözleri dudakları saçı sıcaklığı olmadan birini hayal ederek nasıl uyuduğunu anla küçük kadın. Ben artık yokum küçük kadın. Bir hayale sarıp sarmaladığım aşkımı alıp gidiyorum. Biliyorum koşmayacaksın ardımdan dur! demeyeceksin. Dizlerin üstüne çöküp yalvarmayacaksın Allah"a gitmesin diye. Biliyorum be küçük kadın hayat zor, insanlar acımasız herşey birden gelişiyor yargısız insafsız. Ama ben ölüyorum be küçük kadın ölüyorum. Senle sensiz kalmaktan, yanındayken sürgün olmaktan vazgeçiyorum. Sen kaz mezarımı kefenim damarların toprağım kanın olsun göm beni kalbine! Yaşarken sevemedin bari ölünce yer ver bana kalbinde... Seni seviyorum küçük kadın, seni hala çok seviyorum.... Soner Kadir DEMİRÖZ