Küçük İNSANLAR! ! ! Şiiri - Yusuf Arslan

Bir pazardayım heybem boş...
Dostluk aradım sıcak yüreklerde,
Mevkin ne diye sordular.
Ben bir garip ademoğluyum dedim.
Bana acı acı baktılar.
Küçük İNSANLAR! ! !
Geriye geriye çok geriye koş dediler.

Bir pazardayım.kalabalıklar içinde.
Yalnız başımayım.
Etrafım diken dolu.
Gül uzattım Küçük bir çocuğa,
Güldü bana...
Sonra bütün alem güldü..
Hakir gördüler,fakir gördüler...
Bende güldüm..
Bir baktımki halime ağlayanlar.
Göz yaşıma baktım
Küçük İNSANLAR! ! !

Küçük İNSANLAR! ! !
Hep sevgiden bahsediyorlar...
Hepsi bağırıp çağırıyor..
Kimseyi dinlemiyorlar.
Kaç çocuk okuyamamış
Kaç insan karnını doyuramamiş
Kaçı derde düşüp hasta olmuş,
Kaçı evine ekmeksiz gitmekten solmuş
Kaç kız sevdiğine varamamış
Kaç delikan sevdiğini alamamış
Kaç yaşlı huzursuzluktan huzurevine çıkmış
Kaç gözü yaşlı işsizlikten cıldırmış
NERDEN BİLECEKLER....? ?
Çöplerinde çeşit çeşit yiyecekler,,
Altlarında farklı farklı binecekler,,,
Üstlerinde renk renk giyecekler...
İnsanı gücü nispetinde sevecekler..
Bir baktımki hayattan bahsediyorlar...
Dedimki,insanlar küçük
Küçük insanlar..
Kaç buradan ardına bakmadan kaç..kaç.