Küçük gelin Şiiri - Fatmagül Ceylan

Bu seferde kendime yazmak istedim ;
Hadi biraz dertleşelim küçük gelin.
Sen anlat ben kağıda dökeyim;
Yazdıkça dökülsün dertlerin.
Ağlarken yutmayı öğretti annem;
Sus derdi,yut.
Ondandır belki bağırıp çağırmayı bilmemem;
Içimde fırtına kopsada susup yutuşum.
Bele inen üzüm salkımı saçlarım;
Ok kirpiklerim,elma yanaklarım.
Ödünçmüş hepsi şimdi anladım;
Içime dert boşa akan gözyaşlarım.
Çocukluğumu özledim;
Üç boy büyük bisikletime atlayıp rüzgarla yarışmayı.
Dalgalara kulaç atmayı.
Hava kararana kadar sokakta oynamayı,
Anamın yaptığı tostun kokusuna uyanmayı.
Her pazar yanardı banyo kazanı;
Anamı kızdırırsam yerdim kafaya tası.
Saçlarımı tarar örerdi sıkı sıkı;
Sabah okul yoluna siyah önlük beyaz yakalı.
Babam vururdu sazın teline;
Anam eşlik ederdi yanık sesiyle.
Anlamazdım titrerdi sesi,dolardı gözleri;
Şimdi bildim ki alışamadı hiç gurbete.
Dert keder bilmezdik;
Yaramazlık yapar,kikir kikir gülerdik.
Menzili şaşmazdı annemin terliğinin;
Değerdi ama acıtmazdı ki.
Karadeniz'in yağmurunda ıslanıp Ege'nin güneşinde ısındım;
O güzel günler hiç bitmeyecek sandım.
Yıllar yılları kovaladı şaştım da kaldım.
Bir deli rüzgar imiş ömür dediğin.
Ben çok küçükken büyüdüm;
15 yaşımda parmağımda yüzüğüm.
Sevdim, sevildim de ona yok sözüm;
Ikimizin de sırtında dünyanın yükü.
On yedimde kucağımda bir kara kuzu;
Kıvırcık saçları,sevimli yüzü.
Yirmi birde dünya güzeli , sürmelimi sürmeli;
Bir oğlan,bir kız,bir küçük gelin.
Yolun yarısını çoktan geçti yaşım;
Yüzümde derin çizgiler ağardı saçım.
Inişli,yokuşlu yolları hayatın;
Yok artık ne eski heveslerim,o eski tadım.
Içim rahat kırılsam da kırmadım;
Yara aldım ama yaralamadım.
Çok çabaladım yaranamadım;
Ben bu Dünyayı anlayamadım.
Hayatı yeniden yaşayabilseydim eğer;
En çok kendimi sever,verirdim değer.
Bilemem ne kadarı kaldı sayılı günler.
Iyiydi desinler bu bana yeter.
Zamansız yaşattı hayat herşeyi;
Bir koşturma,bir telaş.
Lütfu da hoş kahrı da.
Yaradan yazdı kaderimi.....