Küçük Duygu

Bir genç kız,
İlk adımlarını atmıştı genç kızlığa.
Daha ortaokuldaydı,
Dünyayı anlamaya çalışıyordu.

Her sabah sırım gibi saçlarını,
Annesi tarıyordu.
Aydan aya gördüğü Babasına,
Hasretle yüreği yanıyordu.

Bir yaz günü,
Hava cehennem ateşi.
Küçük Duygu üşüyor,
24 Temmuz ondan Babasını çalıyor.

O halk önderinin,
Vatan aşığının,
Doktor Sadık Ahmet’in,
Kızı küçük Duygu.

Adı gibi duygulu,
Gözyaşlarını önce resimlerine,
Sonra kalemine döktü.

Daha on üç yaşında,
Babasını toprağa verdi beyaz kefenler içinde.
Ben daha sekiz yaşındaydım,
İkinci kez ismini duyduğum insan için ağladım.

Şimdi Duygu’da bende büyüdüm,
Küçük Duygu önderinin yanında,
Babasını kaybetti,
Lanet olsun 24 Temmuz katillerine.

Duygu sil gözyaşlarını,
Baban gelmiyorsa geri.
Zamanı geldiğinde,
Biz gideceğiz ona.

O gün gelene kadar,
Babanın yolunda,
Halkın uğrunda,
Mücadele edeceğiz.

Yeminim olsun,
Önce küçük Duygu’ya,
Sonra Halkıma.
Emanet yaratandan bu can,
Armağan halkıma,
Damarlarımda dolaşan kan.

Ne Sadık Ahmet’in,
Kanı yerde kalacak.
Ne de bu Halkın hakkı alınmadan,
Bu can toprağa karışacak.

Yeminim olsun,
Damarlarımda kurumadıkça kan,
Yüreğimi söküp almadıkça bu cihan.
Geri dönüşüm yok,
Yeminim olsun küçük duygu.