Küçük Dinarım Şiiri - Ozan Efe

nesi kaldı şunda bir adımlık yol
gitmeye kendimi her an sınarım
durgun duruşunda gülücüğe dol
herkesten öncesi kendim kınarım

yüreğe düşünce sevda kancası
baştan gelen belan ne inancası
dikenler içinden gülün goncası
yüzyıllarda kalan koca çınarım

güldüğüm mü vardı acılar dostu
geldiğim savardı serdiler postu
bildiğim kovardı zehrinle kustu
özüm yaş içinde çağlar pınarım

ağladım dağladım yüreği oydum
dertlerimi de baş ucuma koydum
böylesi yaşamak inanın doydum
ormanlığa koru küçük piynarım

ayrılık geldi de kolumdan çattı
zehirden okları yürekten battı
can burnun ucunda şafağı attı
mor çiçeğindeyim kokar cinarım

ozan efem dese yanıma yoktu
keskin bıçağınla canıma soktu
öksüzlüğü saldı burnuma koktu
altın olmasam da küçük dinarım
200412denizli