Küçük Dağlar! Şiiri - Mert Terzibaşı

Senin gibi küçük dağları yaratamadım belki;
Dağlar kadar büyük dostluklar yarattım ama...
En derin okyanuslarda yüzdüm,
Çok direndim dalgalara,kapılmadım akıntılara
Direndim kazandım...
Zifiri karanlık zindanlarda zincire vuruldum
Göremedim ışığı,karanlıkta kaldım,karardım;
Direndim aydınlandım...
Küçük dağlar yaratamadım senin gibi,
Kendinden büyük kelimeler yarattım;
Kocaman harfler serpiştirdim gökyüzüne
Işıl ışıl parlarken harflerim;
Düşler besledim; sevgi dolu fakat yıkıcı...
Sevgiye,sevginin yapıcılığına ve yıkıcılığına inandım
Ateşi sevdim,yandım...
Yandıkça yaktım,yaktıkça yandım,yandıkça...
Direndim ateş oldum...
Herşeye inat hayata güldüm
Gülmenin zevkini tattım,
Mutsuzkende güldüm,mutluykende...
En güzel cevaptı çünkü gülmek:
En cesur meydan okumaydı evrene...
Küçük dağlar yaratamadım ben;
Evren kadar sonsuz dostluklar yarattım sadece...