Küçük Çocuk Parkı Şiiri - Ferhat Atik

Bilmeden yaşadığın,
belki de var olsa da yaşadım sandığın,
ne varsa dünden yana,
ne varsa senden yana,
tozlandı.
Temize çektiğim senli duygularım artık sensiz.
Ya da avunduğum şekliyle “sadece benli”.

Küçük çocukların kocaman kalplerinde,
sana rastladım.
Çok zaman geçmiş.

Ellerimden kayan çocukluğuma inat sana tutundum.
Mektup alınışı kadar sıcak, sevinçlerim vardı seninle.
Ertesi sabahları dahi özlenen gecelerim.
Lacivert gölgelerine tutsak yaşadığım.
Umarsızca kırılgan,
yol gösteren yıldızlar kadar edilgen,
ne güzel bir şeydin sen.

Güzel günlere benzerdin
bahara karışmış.
Uzun,
sıcak kış sonrası yaşanan,
güzel günlere.
Rastgele aradığım,
bulduğumu anlamadığım,
mutlu beyaz günlere.
Göz yumup dolu acıları yenen,
yenmek için gayret eden ne varsa senden yana,
hiçbiri kalmadı artık
yanımda.
Artık
kocaman çocukların
küçücük kalplerinde arıyorum kendimi.
Yaşamla bitiş arasında.
Ne çocuk parkı kaldı
ne de küçük kalpler, yaşamın arka sokaklarında.

(1992)