Küçük Çocuk Öldü Şiiri - Salih Çetin

Hani hiç büyümeyecektim anne!
Hep küçük çocuğun olarak kalacaktım.
Başım ağrısa, karnım acıksa, biri, biri bana kızsa,
Ya da ya da benim canım annem;
Biri Küçük çocuğunu dövse…
Söz vermiştin.
Beni yani o korumasız, o ezik, o minik çocuğunu sen koruyacaktın
Anne!
Hiç unutmam! Zemheri ayıydı.
Kış, kar, tipi… Ben okula gidiyordum.
Üstümde siyah bir önlük.
Ellerim donuyordu anne.
Düşe kalka kendimi zor atmıştım eve.
Ellerimi avuçlarının içine alıp. Bir yandan ağzından sıcak hava üfleyerek ısıtmaya çalışırken,
Bir yandan ağlıyordun canım annem.
Şimdi ellerim değil
Yüreğim üşüyor anne.
Kim ısıtacak şimdi yüreğimi söyle,
Söyle! anne.
Bir defasında kitaplarımın hepsini götürmüştüm Okula,
Gelirken çanta omuzlarıma ağır gelmişti ya!
Sen sen anne! Koşup çantayı sırtımdan indirirken;
Ah yavrum! Sırtın çok ağrıdı mı?
Çantayı omuzlarımdan sızlana sızlana almıştın ya!
Şimdi canım annem!
Sırtımda çanta yok ama!
Babalığın taşınmaz kamburu var.
Sırtım değil canım annem.
Yüreğim ağrıyor.
O küçük çocuk büyüdü anne,
kocaman adam oldu. Ne elleri üşüyor artık, ne çanta ona ağır geliyor. Karnı acıksa da bir şekilde doyuruyor.
Dayakta yemiyor kimseden.
Ama şunu bil ki canım annem!
Yaşamak ona zor geliyor.