Küçük Çizikler Şiiri - Özge Özgen

Yaz bitti
Kendimi çıkardım şiirden

Ah! ne çok yasakladım kendimi kendime
Seni gövdemden çıkardım

Artık martılarla dans edeceğim

Mevsimini bul ve git
Çiçekli bahçeler ot dolu bak
Bulursun benden güzelini kendine

Ben yaşım atmışana gelince koşacağım
Böyle kuş tüyü olarak hemde

Kanat çok yakışacak dudaklarıma, öpüşmeyi ondan sevmem ben

Arada ki kol boşluğumdan inerek

İstanbula dönüş yapacağım (v) dönüşü olarak görecek beni fiyakalı ibneler

Ben göğsüme teyellediğim yakası açık gömleğimden

İğneler sakladım içime
İçindeki derin kesiklerden

Bilemezsin belki sen

Yaka- paça gözaltına alındımdığım aşklardan

kıl payı geçtim

Küçük çizikler, ve dikenler bile otluyor şimdi o denizden.

içimin tersine akan yağmurdan onca kızılcık şerbeti içtim de

Karnımı yel girdi

İlk değildi, son olsun istemiştim

Hiç birşey olmadı yine de

Müjgan da birşey mi, ne Muazzezler gördüm dudağına silikon yerleştirmiş

Kalbine teneke

O nedenle

Kiminle sevişsem ellerim hep üşür benim

Onlar değil, şunlar da

Beni güneş çarptığında da gülmüştüm ya

İçlerinde kalbini yalana tutmuş kadınlar bile vardı

beni onlar zehirledi zayıf yanlarımdan en son Muazzez

Aslında
Bir mektup olsam
Pullarımı haliçe dökerdim
Şimdi piç kurusu bir şiirin içinde, sarmaşık güllere sarılmış gibi yapıyorum

Süsleyin beni,
Çiğerimi kara kediler yesin.

Özge Özgen