Küçük Çam Ağacı İle Kabak Fideleri

Bir bahçenin içinde,
Çam ve kabak fidesi,
Aynı anda dikilmişler yan yana,
Sevinç içinde…
Kabak fidesi uzayıvermiş hemen,
Tepeden bakar olmuş bizim çam fidesine…
Zamanla bir çok kabak tohumu,
Daha dikilmiş bahçeye…
Kabaklar yalnızca,
Birbiriyle konuşur olmuşlar günle geçtikçe…
Demişler ki çam fidesine:
“Sen küçüksün,
Bizim gördüğümüz yerleri göremiyorsun…
Biz akranlarımızla konuşuruz,
İşimiz ne senin gibi bir küçükle…”
Minik çam bu sözlere çok üzülüp,
Gözyaşlarını dökmüş içine…

Tanrı’nın takdiri bu ya,
Bir gün bir fırtına esivermiş,
Dünyanın kaç bucak olduğunu,
Göstermiş kaba fidelerine…
Kırılıvermişler,
Soluğu,yüzükoyun,yerde almışlar hemence…
Bizim küçük çama hiçbir şey olmamış,
Fırtına etki etmemiş,
Sağlam köküne,gövdesine…

Çok uzun yıllar yaşamış çam,
Boyu uzamı,ufuk seyretmiş gönlünce…
Görenler,imrenerek bakmış güzelliğine…
Piknik yeri olmuş gölgesi,
İnsanlara,çocuklara senelerce…
Kabaklar için de çok üzülürmüş,
Geçmişi hatırlayıp düşündükçe…
Dermiş ki kendi kendine:
“Demek ki hayatta,
Çabuk büyümek mârifet değil…
Yavaş,ama kuvvetli,
Kök salarak uzamak önemli,
Ve uzun ömürlü olmak böylece…”

27.11.1994