Küçük Bir Şiir Şiiri - Bekir Dalkıç

Küçücük bir çocuğum ben,
Karanlık bir kuyuya intikal ediyorum tek başıma, tek isteğim sonsuz bir istirahat.
Ne olur rahatsız etmesinler, o derin münakaşalarıyla meşgulken büyüklerim.
Çok bekledim çok, susup birazcıkta beni dinlemelerini, benimle alâkadar olmalarını dilerdim hep, ama olmadı.
Müsaade etmediler oyuncaklarımla oynamama küçük bir alan bırakarak, şu uçsuz bucaksız ovalarda.
Sığdıramadılar saatlerce zamana bu minicik saniyeyi de.
Bazen görünmez mi oldum diyorum kendimi aynamda, aynamı da kendimde süzerek.
Onlar kayıtsız kalınca, sessizce ağlıyorum bir köşede dudaklarımı öyle hüznümle büzerek.
Atmaz oldu pır pır eden kelebek.
Konuşsam dilim düşer, boyumdan büyür çünkü laflarım.
Sussam alışırım diye korkuyorum susmaya.
Sen de iyice oldun diyorlar kızınca bana
"Anne baba, ben iyice doldum" diyorum sesim yettiğince haykırarak, belki duyarlar diye, ama yok.
Öksürürken ciğerlerimi söküyorum, bu soğuktan değil sanırım.
Derdimi sizlere döküyorum ben de, kendim gibi küçük bu şiirde.
Sizce de iyice oldum mu?